Koppig en/of Eigenwijs (Nederlands)
the vibe I'm on... Marvin Gaye - Stubborn Kind of Fellow
Ik sta erom bekend dat ik koppig ben. En eigenwijs... Of eigenwijs? Ik geef toe, ik ben het allebei!!
Volgens mij zijn deze twee eigenschappen heel nauw met elkaar verbonden. Ik kan niet eigenwijs zijn zonder koppig te zijn en vice-versa.
Als ik erover na denk, besef ik dat ik eigenlijk koppig en eigenwijs ben sinds ik me kan herinneren. Op de basisschool hadden we ooit een toneelstuk met Kerstmis. We stonden met een hele groep op het podium en droegen verschillende gedichten voor. Onze uitdrukkingen en gebaren hingen dus van het gedicht af. In mijn ogen (en dat is dan ook écht zo, zoals jullie weten), betekende één gedicht dat we richting het publiek moesten wijzen, maar alle anderen dachten dat het betekende dat we naar baby Jezus moesten wijzen (een taalkwestie). Tijdens de repetities voerde ik heftige discussies met de hele groep over de betekenis van dat gedicht, en het gevolg was dat op de dag van de voorstelling iedereen naar baby Jezus wees en ik naar het publiek.. het zag er echt niet uit. Was ik toen al koppig en/of eigenwijs?
Een paar jaar later was ik in gesprek met mijn opa en hadden we een (gezonde) discussie. Aan het einde van de discussie gaf mijn opa toe dat ik gelijk had. Hij gaf mij vervolgens het wijze advies om altijd voor mijn mening uit te komen als ik zeker weet dat ik gelijk heb. Dat probeer ik te volgen elke keer dat zich een kans voordoet.
Ik ben dus lekker koppig én lekker eigenwijs. Maar wacht even, volgens mij is iedereen wel koppig... Ik ken niemand die niet koppig is.. Of zie ik dat nou verkeerd?
Groetjes,
Hélder
Ik sta erom bekend dat ik koppig ben. En eigenwijs... Of eigenwijs? Ik geef toe, ik ben het allebei!!
Volgens mij zijn deze twee eigenschappen heel nauw met elkaar verbonden. Ik kan niet eigenwijs zijn zonder koppig te zijn en vice-versa.
Als ik erover na denk, besef ik dat ik eigenlijk koppig en eigenwijs ben sinds ik me kan herinneren. Op de basisschool hadden we ooit een toneelstuk met Kerstmis. We stonden met een hele groep op het podium en droegen verschillende gedichten voor. Onze uitdrukkingen en gebaren hingen dus van het gedicht af. In mijn ogen (en dat is dan ook écht zo, zoals jullie weten), betekende één gedicht dat we richting het publiek moesten wijzen, maar alle anderen dachten dat het betekende dat we naar baby Jezus moesten wijzen (een taalkwestie). Tijdens de repetities voerde ik heftige discussies met de hele groep over de betekenis van dat gedicht, en het gevolg was dat op de dag van de voorstelling iedereen naar baby Jezus wees en ik naar het publiek.. het zag er echt niet uit. Was ik toen al koppig en/of eigenwijs?
Een paar jaar later was ik in gesprek met mijn opa en hadden we een (gezonde) discussie. Aan het einde van de discussie gaf mijn opa toe dat ik gelijk had. Hij gaf mij vervolgens het wijze advies om altijd voor mijn mening uit te komen als ik zeker weet dat ik gelijk heb. Dat probeer ik te volgen elke keer dat zich een kans voordoet.
Ik ben dus lekker koppig én lekker eigenwijs. Maar wacht even, volgens mij is iedereen wel koppig... Ik ken niemand die niet koppig is.. Of zie ik dat nou verkeerd?
Groetjes,
Hélder
Comments
liefs!