Jo, Proficiat!! (Nederlands)
11/09/2004
Hoi Jo!
Proficiat met je verjaardag! Het voelt nu heel raar om je via een 'brief' te feliciteren. Nou, sinds die (voor ons) vreselijke 28 juni (voor jou misschien een bevrijding) zijn heel veel dingen veranderd in mijn leven en omdat ik met Gerda woon, ook in haar leven. Ik mis je gewoon heel erg (Gerda ook trouwens), laat ik daar maar mee beginnen. Ik ben hier in Nederland gebleven, omdat ik bij Gerda wilde zijn. Niet alleen om haar te steunen, maar ook om door haar gesteund te worden. Ze kent jou als niemand anders en ook nu is ze heel belangrijk voor mijn relatie met jou. Het is een 'koude' zomer, letterlijk en figuurlijk. Het weer helpt niet mee en mijn verdriet is groot.
Ik had heel graag jouw verjaardag naast jou gevierd, maar in plaats daarvan ben ik gaan werken, wat me helemaal niet beviel. Het was heel druk en ik had liever een rustige dag gehad om aan jou te denken. Ik heb toch aan je kunnen denken, tussendoor en aan hoe sterk je afwezigheid te merken is. Je bent er niet meer om me een hand te geven als ik opsta, om me een hand te geven als ik naar school ga, om me een hand te geven als ik naar bed ga... Je bent er niet meer om mij te plagen, om mij advies te geven, om mij redelijk te laten denken, om mij te zeggen dat ik moet opruimen... Ik kan je geen cola meer geven, ik kan geen munten meer voor je kopen, ik kan je geen sokken meer aandoen, ik kan je niet meer slaan als mijn ploeg een goal scoort (wat ben ik soms toch gek), ik kan je niet meer helpen met je postzegels, ik kan je niet meer een pil geven...
Ik heb je in 1999 leren kennen. Toen wist ik niet wat ik van deze hele ervaring moest verwachten, maar ik ben toch zo blij dat ik het gedaan heb en dat ik jou heb leren kennen. Op dat moment geloofde ik niet meer dat ik iets kon, maar jij, samen met Gerda, hebt me laten zien dat ik daadwerkelijk iets kon, veel zelfs. Jullie hebben mij vanaf het begin veel liefde laten zien. Niet dat ik bij oma in Portugal geen liefde kreeg (ik krijg zelfs heel veel), maar jullie kenden me niet en hebben vanaf het begin vertrouwen in me getoond. Ik weet nog dat ik zo vaak zei 'Jo, ik kan het niet!' en jij zei 'Hélder, jij kan ALLES!' en dat is ook zo. Een van de vele dingen die je mij geleerd hebt, is zelfvertrouwen te hebben. Dat mannetje met de zonnebloem voor zijn gezicht bij AFS is nou een zelfverzekerd mannetje... Een mannetje dat nou de MAN in het huis is, een mannetje dat de plaats moet innemen van een vader, vriend, meester en de zoveel andere dingen die je voor me was, nog steeds bent en altijd zult zijn (het zijn zoveel dat ik ze niet eens allemaal kan opnoemen)... Dat mannetje moet zich nou samen met Gerda en al die mensen om hen heen er doorheen zien te worstelen. Dat gaat lukken, want alles wat ik was voor dat ik jou kende plus alles wat ik ben geworden nadat ik veel van je heb geleerd, mij genoeg kracht geeft om door te gaan. Ook al lijkt het moeilijk (en het is ook moeilijk!!), IK KAN ALLES!!!
Sinds je weg bent heb ik ook een paar belangrijke dingen geleerd (je kunt echt niet ophouden, hé? zelfs als je vertrekt blijf je mij wijze lessen geven!!). Ik heb geleerd, of beter gezegd, ik heb nogmaals een bevestiging gekregen dat de mensen om ons heen mij zien en behandelen als de zoon van Gerda en Jo, en daar ben ik oh zo trots op! Wat ik al wist, is nou bevestigd in deze moeilijke periode. Gerda en jij hebben mij altijd als een zoon behandeld, hebben me altijd liefde gegeven alsof ik een zoon was, zijn misschien boos op me geworden zoals ouders op hun kinderen boos worden... Dit allemaal en nog veel meer gaven en geven mij het gevoel dat ik jullie zoon ben, maar ik hou ook van jullie als mijn ouders (misschien wel meer dan dat). Ik heb bij jullie en samen met jullie gehuild, gelachen, ik ben boos op jullie geworden zoals een kind dat op zijn ouders is. Ik was elke dag blij om op te staan omdat ik jullie had. Ik stond op en ook al was Gerda gaan werken, wist ik dat jij er was en probeerde op tijd op te staan (dat lukte niet altijd, dat weet ik) om bij jou te kunnen zijn... Ik heb sinds je vertrek ook geleerd dat er mensen zijn die eigenlijk alleen maar achter je staan als het goed met je gaat (misschien had ik dat al langer moeten weten). Hiermee bedoel ik de meeste chefs op het werk (Petra dus niet). Blijkbaar weet iedereen wat er gebeurd is en er zijn maar weinige van die chefs die mij gecondoleerd hebben of zelfs mij gevraagd hebben hoe het met me gaat. Toen ik gelukkiger was en mijn werk uitstekend deed, was iedereen heel vriendelijk en vol complimenten, maar wat ik heb nou aan die mensen, als niet eens medeleven tonen op het moment dat ik het het meest nodig heb? Wat heb ik aan die mensen als ze niet begrijpen dat ik emotioneel nog niet hersteld ben? Wat heb ik aan die mensen als ze menen dat mijn leven zo maar door kan gaan? Ik heb dus geleerd dat ik gewoon mijn werk moet doen en niet meer die mensen vertrouwen en te vriend houden die mij niet kunnen steunen en niet eens de moeite doen om dat te proberen.
Sorry voor als ik soms afkeurend deed tegenover je 'munten', ik was toen zo met mezelf bezig (weer dat egoïsme!!) dat ik niet zag dat die munten een soort van afleiding voor je waren. Zo kon je alleen bezig zijn en ook met anderen, want je vroeg iedereen om munten en iedereen bracht graag munten voor je mee...
Sorry voor als ik me niet aan mijn afspraken hield...
Sorry voor als ik te laat kwam zonder te bellen...
Sorry voor als ik je sloeg tijdens het voetballen (ik deed het zonder na te denken)...
Sorry voor als ik me soms dichtklapte en mijn gevoelens niet uitte...
Sorry voor als je je zorgen om me hebt gemaakt door mijn toedoen...
Sorry voor als ik met de afstandsbediening 'pietsjde'...
... Sorry voor als ik je ooit boos heb gemaakt...
Bedankt voor al die wijze lessen...
Bedankt voor je glimlach...
Bedankt voor je boosheid...
Bedankt voor je gastvrijheid...
Bedankt voor je hand...
Bedankt voor al die materiële cadeaus...
Bedankt voor al die emotionele cadeaus...
Bedankt voor je grapjes...
Bedankt dat je mij hebt uitgekozen bij AFS...
Bedankt voor al mijn geheimen die je voor je hield...
Bedankt voor je vertrouwen in me..
Bedankt voor je liefde...
Bedankt voor Gerda...
... Bedankt dat je er voor me was, bent en altijd zult zijn...
Ik beloof je dat ik er altijd voor Gerda zal zijn...
Ik beloof je dat ik sterk doorga...
Ik beloof je dat ik nooit zal opgeven...
Ik beloof je dat ik mijn studie zal afmaken...
Ik beloof je dat ik IEMAND zal worden...
Ik beloof je dat ik zal 'leven en laten leven'...
Ik beloof je dat ik altijd aan je zal blijven denken...
Ik beloof je dat ik altijd van je zal houden...
... Ik beloof je dat ik 'het leven altijd mooi' zal blijven vinden...
HARTELIJK GEFELICITEERD!!
DON'T KNOW MUCH ABOUT HISTORY
DON'T KNOW MUCH BIOLOGY
DON'T KNOW MUCH ABOUT A SCIENCE BOOK
DON'T KNOW MUCH ABOUT THE FRENCH I TOOK
BUT I DO KNOW THAT I LOVE YOU
AND I KNOW THAT IF YOU LOVE ME TOO
WHAT A WONDERFUL WORLD THIS WOULD BE!
Liefs, je zoon,
Hélder
Hoi Jo!
Proficiat met je verjaardag! Het voelt nu heel raar om je via een 'brief' te feliciteren. Nou, sinds die (voor ons) vreselijke 28 juni (voor jou misschien een bevrijding) zijn heel veel dingen veranderd in mijn leven en omdat ik met Gerda woon, ook in haar leven. Ik mis je gewoon heel erg (Gerda ook trouwens), laat ik daar maar mee beginnen. Ik ben hier in Nederland gebleven, omdat ik bij Gerda wilde zijn. Niet alleen om haar te steunen, maar ook om door haar gesteund te worden. Ze kent jou als niemand anders en ook nu is ze heel belangrijk voor mijn relatie met jou. Het is een 'koude' zomer, letterlijk en figuurlijk. Het weer helpt niet mee en mijn verdriet is groot.
Ik had heel graag jouw verjaardag naast jou gevierd, maar in plaats daarvan ben ik gaan werken, wat me helemaal niet beviel. Het was heel druk en ik had liever een rustige dag gehad om aan jou te denken. Ik heb toch aan je kunnen denken, tussendoor en aan hoe sterk je afwezigheid te merken is. Je bent er niet meer om me een hand te geven als ik opsta, om me een hand te geven als ik naar school ga, om me een hand te geven als ik naar bed ga... Je bent er niet meer om mij te plagen, om mij advies te geven, om mij redelijk te laten denken, om mij te zeggen dat ik moet opruimen... Ik kan je geen cola meer geven, ik kan geen munten meer voor je kopen, ik kan je geen sokken meer aandoen, ik kan je niet meer slaan als mijn ploeg een goal scoort (wat ben ik soms toch gek), ik kan je niet meer helpen met je postzegels, ik kan je niet meer een pil geven...
Ik heb je in 1999 leren kennen. Toen wist ik niet wat ik van deze hele ervaring moest verwachten, maar ik ben toch zo blij dat ik het gedaan heb en dat ik jou heb leren kennen. Op dat moment geloofde ik niet meer dat ik iets kon, maar jij, samen met Gerda, hebt me laten zien dat ik daadwerkelijk iets kon, veel zelfs. Jullie hebben mij vanaf het begin veel liefde laten zien. Niet dat ik bij oma in Portugal geen liefde kreeg (ik krijg zelfs heel veel), maar jullie kenden me niet en hebben vanaf het begin vertrouwen in me getoond. Ik weet nog dat ik zo vaak zei 'Jo, ik kan het niet!' en jij zei 'Hélder, jij kan ALLES!' en dat is ook zo. Een van de vele dingen die je mij geleerd hebt, is zelfvertrouwen te hebben. Dat mannetje met de zonnebloem voor zijn gezicht bij AFS is nou een zelfverzekerd mannetje... Een mannetje dat nou de MAN in het huis is, een mannetje dat de plaats moet innemen van een vader, vriend, meester en de zoveel andere dingen die je voor me was, nog steeds bent en altijd zult zijn (het zijn zoveel dat ik ze niet eens allemaal kan opnoemen)... Dat mannetje moet zich nou samen met Gerda en al die mensen om hen heen er doorheen zien te worstelen. Dat gaat lukken, want alles wat ik was voor dat ik jou kende plus alles wat ik ben geworden nadat ik veel van je heb geleerd, mij genoeg kracht geeft om door te gaan. Ook al lijkt het moeilijk (en het is ook moeilijk!!), IK KAN ALLES!!!
Sinds je weg bent heb ik ook een paar belangrijke dingen geleerd (je kunt echt niet ophouden, hé? zelfs als je vertrekt blijf je mij wijze lessen geven!!). Ik heb geleerd, of beter gezegd, ik heb nogmaals een bevestiging gekregen dat de mensen om ons heen mij zien en behandelen als de zoon van Gerda en Jo, en daar ben ik oh zo trots op! Wat ik al wist, is nou bevestigd in deze moeilijke periode. Gerda en jij hebben mij altijd als een zoon behandeld, hebben me altijd liefde gegeven alsof ik een zoon was, zijn misschien boos op me geworden zoals ouders op hun kinderen boos worden... Dit allemaal en nog veel meer gaven en geven mij het gevoel dat ik jullie zoon ben, maar ik hou ook van jullie als mijn ouders (misschien wel meer dan dat). Ik heb bij jullie en samen met jullie gehuild, gelachen, ik ben boos op jullie geworden zoals een kind dat op zijn ouders is. Ik was elke dag blij om op te staan omdat ik jullie had. Ik stond op en ook al was Gerda gaan werken, wist ik dat jij er was en probeerde op tijd op te staan (dat lukte niet altijd, dat weet ik) om bij jou te kunnen zijn... Ik heb sinds je vertrek ook geleerd dat er mensen zijn die eigenlijk alleen maar achter je staan als het goed met je gaat (misschien had ik dat al langer moeten weten). Hiermee bedoel ik de meeste chefs op het werk (Petra dus niet). Blijkbaar weet iedereen wat er gebeurd is en er zijn maar weinige van die chefs die mij gecondoleerd hebben of zelfs mij gevraagd hebben hoe het met me gaat. Toen ik gelukkiger was en mijn werk uitstekend deed, was iedereen heel vriendelijk en vol complimenten, maar wat ik heb nou aan die mensen, als niet eens medeleven tonen op het moment dat ik het het meest nodig heb? Wat heb ik aan die mensen als ze niet begrijpen dat ik emotioneel nog niet hersteld ben? Wat heb ik aan die mensen als ze menen dat mijn leven zo maar door kan gaan? Ik heb dus geleerd dat ik gewoon mijn werk moet doen en niet meer die mensen vertrouwen en te vriend houden die mij niet kunnen steunen en niet eens de moeite doen om dat te proberen.
Sorry voor als ik soms afkeurend deed tegenover je 'munten', ik was toen zo met mezelf bezig (weer dat egoïsme!!) dat ik niet zag dat die munten een soort van afleiding voor je waren. Zo kon je alleen bezig zijn en ook met anderen, want je vroeg iedereen om munten en iedereen bracht graag munten voor je mee...
Sorry voor als ik me niet aan mijn afspraken hield...
Sorry voor als ik te laat kwam zonder te bellen...
Sorry voor als ik je sloeg tijdens het voetballen (ik deed het zonder na te denken)...
Sorry voor als ik me soms dichtklapte en mijn gevoelens niet uitte...
Sorry voor als je je zorgen om me hebt gemaakt door mijn toedoen...
Sorry voor als ik met de afstandsbediening 'pietsjde'...
... Sorry voor als ik je ooit boos heb gemaakt...
Bedankt voor al die wijze lessen...
Bedankt voor je glimlach...
Bedankt voor je boosheid...
Bedankt voor je gastvrijheid...
Bedankt voor je hand...
Bedankt voor al die materiële cadeaus...
Bedankt voor al die emotionele cadeaus...
Bedankt voor je grapjes...
Bedankt dat je mij hebt uitgekozen bij AFS...
Bedankt voor al mijn geheimen die je voor je hield...
Bedankt voor je vertrouwen in me..
Bedankt voor je liefde...
Bedankt voor Gerda...
... Bedankt dat je er voor me was, bent en altijd zult zijn...
Ik beloof je dat ik er altijd voor Gerda zal zijn...
Ik beloof je dat ik sterk doorga...
Ik beloof je dat ik nooit zal opgeven...
Ik beloof je dat ik mijn studie zal afmaken...
Ik beloof je dat ik IEMAND zal worden...
Ik beloof je dat ik zal 'leven en laten leven'...
Ik beloof je dat ik altijd aan je zal blijven denken...
Ik beloof je dat ik altijd van je zal houden...
... Ik beloof je dat ik 'het leven altijd mooi' zal blijven vinden...
HARTELIJK GEFELICITEERD!!
DON'T KNOW MUCH ABOUT HISTORY
DON'T KNOW MUCH BIOLOGY
DON'T KNOW MUCH ABOUT A SCIENCE BOOK
DON'T KNOW MUCH ABOUT THE FRENCH I TOOK
BUT I DO KNOW THAT I LOVE YOU
AND I KNOW THAT IF YOU LOVE ME TOO
WHAT A WONDERFUL WORLD THIS WOULD BE!
Liefs, je zoon,
Hélder
Comments